Stanleypark is een bijzondere plek in de stad Vancouver. Het is een schiereiland, een stuk land aan de zuidkant dat aan het grotere schiereiland van het centrum vast zit en met een hangbrug, de Lions Gate Bridge,met het noorden van de stad verbonden is. Een rotsige massa, bijna helemaal bedekt met bomen en omringd door een kustrand met rotsen en hier en daar zand. Het is ingericht als een groot vrije tijdspark waar een highway door heen loopy. Een rozentuin, een superaquarium, fietspaden, wandelpaden, strandjes, kunstwerken, speeltuinen, tennis, bowling op gras, er is voor elk wat wils. Wij gaan lopend rond het eiland en maken een tocht van 13 kilometer met mooie vergezichten, met pure natuur, met ontzettend veel actieve mensen, oud, jong, kind, rolstoelers, mountainbikers, je kunt het zo gek niet bedenken. Soms met uitzicht op een soort Manhattan, soms harde havenindustrie, de pre-Alpen en ook de open zee. Een fascinerende veelzijdigheid, die staat voor Canada als natie. Na onze dagwandeling op Stanley genieten we nog een poosje van zon en strand, We sluiten af met top seafood en een zonsondergang tussen heel veel mensen, in zee, aan de barbecue in het park, fietsend, met de hond, rondhollend, hip, oud, strak, fat, met kids, lonely, verliefd, peinzend, lezend, aan het ijs, de pancake. Vancouver bruist, heeft een variëteit aan mensen, eten, woonwijken, sferen. Een beetje Rotterdam, maar dan zachter, meer menselijke maat. Dat komt ook door de overvloed aan ruimte buiten het directe centrum. Dat centrum heeft een klein historisch deel dat uit twee delen bestaat Gastown en Chinatown, waar een paar brede straten doorheen gaan. Een daarvan (East Hastings) toont de rauwe kant van het grotestadsleven. Een concentratie van ellende, psychiatrie, verslaving, armoede, falende ouderenzorg over een afstand van 0,5 km inclusief een soort openluchtopvang achter hekken. Geen foto’s, dat vind ik ongepast, maar het moet wel genoemd worden. Onderdeel van Vancouver metropool is Richmond. Almere? Zuidoost? Maar wel met de Olympic Oval. Een sportcentrum met geschiedenis, waar Sven Kramer de titel op de 5000 m. won. Een mooi complex, indrukwekkende kunst en heel mooi ingepast in de omgeving. Het zijn onze laatste schreden in Canada. Terug naar de...

De oversteek naar Vancouver levert opnieuw prachtige beelden. De overtocht vanaf Vancouver Island is weer een feest van kleur en licht. Met een ferry tussen eilanden door, die duizenden jaren bewoond zijn geweest. In het Royal British Columbia Museum in Victoria zijn we goed voorbereid. Overigens dat museum heeft voor de hoofdingang een Nederlands carillon staan, een geschenk aan BC. Het is een authentiek gebaar, de eerste carillonspeler was ook een Nederlander. In de vorige blog zijn veel beelden uit het museum te zien. Veel geschiedenis en een heel rijk verhaal over de ontwikkeling van Indiaanse talen. Het waren er heel veel en met grote verschillen. Eeuwenlang hebben mensen in verlaten gebieden gewoond en dat heeft veel met hun talen gedaan. De laatste jaren is hier weer aandacht voor. Vancouver is een bijzondere stad met heel verschillende stadsdelen. Het noorden van de stad ligt verscholen tegen een lange rij uitgestrekte bergen. Vanuit het centrum kom je er over een soort schiereiland, Stanley Park (in Vancouver 2 meer daarover) en een indrukwekkende hangbrug. Het centrum zelf is een soort Manhattan, ook een eiland in de stad. Giga hoogbouw, een big city met alle mooie en lelijke dingen die daar bijhoren. Dure winkels en altijd vergeten mensen op zoek naar eten in vuilnisbakken. Wij zitten in het deel aan de zuidkant, waar ook het befaamde universiteitscomplex ligt, een kustrand omgeven door strandjes, rotswanden en bosjes. Het vormt ook een soort schiereiland. Daaronder ligt Richmond, bekend van de Olympische Winterspelen van 2010. De stad toont veel verschillende gezichten, letterlijk en figuurlijk. Het is zeer multiculti. Veel verschillende Aziatische bevolkingsgroepen, Mexicanen, Brazilianen. Wat minder Afrikaanse mensen en ook opvallende mensen uit het Midden-Oosten. Die grote verschillen tussen groepen, volken en gemeenschappen zien we terug in MOA Museum of Anthropology in Vancouver. Het museum, zowel het gebouw als de inhoud, zijn adembenemend (alweer, maar het is echt zo). Heel veel kunst en cultuur van natives in Canada, maar ook verbanden met Azië, Nieuw-Guinea, de Solomoneilanden en Nieuw-Zeeland met zijn Aboriginals. We zien totempalen, bewerkt hout voor schepen, huizen, de betekenis voor gemeenschappen en gemeenschapshuizen. Kenmerk: heel veel wordt uit een stuk hout gemaakt of uit een boom, vaak red cedar. Houten kisten die maar een naad hebben, verder gebogen tot een kist, soms om te reizen, soms als doodskist. Een kano, gehouwen uit een boom. Maar ook spinnen en weven met gras uit het gebied. Heel mooie kleden, nu nog een kunstvorm van jonge vrouwen met Indiaanse wortels. Het  museumgebouw is met veel respect voor de omgeving gemaakt, geïnspireerd door de Musqeam, een Indiaans volk dat zich nog steeds beschouwd als rechthebbenden in het gebied. De architect Arthur Ericsson heeft een gebouw ontworpen dat...

Vancouver Island ligt te ver weg om een weekendje te doen, maar je gunt het velen! Na onze trip oostwaarts, zijn we aan de westkust gebleven. Een prachtige wandeling gemaakt vanuit onze Airbnb in het estuarium van de Englishman river, ongeveer halverwege het eiland, we zitten er een steenworp afstand van. Unieke natuur in onze achtertuin. Micro en macro op een foto, poelen, bos aan strand en op kijkafstand bergen hoger dan de Alpen. De dagen erna blijkt in Nanaimo, Duncan en opnieuw Victoria dat British Columbia en Vancouver Island een unieke geschiedenis hebben met natuurontwikkeling, klimaat door de eeuwen heen en met oude volken die daar hun eigen rol in spelen. Indianen hebben duizenden jaren het gebied bevolkt van het hoge noorden tot diep in Latijns-Amerika, hoog ontwikkelde volken met prachtige uitingen van kunst en cultuur en eigen technieken. Ook is het zeer interessant om te zien hoe bijvoorbeeld dieren zich verspreid hebben. In Nanaimo zien we een museum over kolenmijnen die zich na 1850 ontwikkeld hebben. Overigens op aangeven van oorspronkelijke bewoners, die laten weten dat zij kolen kennen als steensoort. Die blijkt van uitmuntende kwaliteit te zijn. Als je tot je laat doordringen dat er miljoenen jaren van ontwikkeling aan vooraf zijn gegaan, word je besef van tijd anders. Mensen worden dan heel klein. Tegelijkertijd wordt helder dat we op dit moment veel op het spel zetten en westerse mensen mogen zich wel wat bescheidener opstellen als we ons realiseren dat oude volken dat vaak beter begrepen hebben dan wij. Duncan, aan de rand van de Cochiwanvallei, heeft zichzelf tot hoofdstad van de totempaal gebombardeerd. Een vooruitstrevende burgemeester is in de jaren tachtig een project begonnen met Indiaanse kunstenaars, traditionele makers van totems. De openbare ruimte is een museum met veel informatie, ook over achtergronden en betekenis. De eagle staat voor leiderschap, visie, de beer voor kracht, de zalm voor moed, de raaf voor vertrouwen, geloof in mensen, de kikker voor geluk. In veel verschillende vormen zie je ze terug naast veel andere dieren. Familie en gemeenschap zijn cruciaal. In Victoria zien we dat allemaal nog eens in een overzicht, waarin ook duidelijk wordt wat de verovering en onderwerping door de blanken betekend heeft voor familie, cultuur, gezondheid en voor het natuurlijk klimaat. Niet alles negatief, te veel wel. Oude gewoonten moeten worden ingeleverd voor religieuze eenkennigheid van het christendom, overmeesterd worden door vreemde ziekten, handel drijven onder nieuwe verhoudingen, goudkoorts, en ook onderwijs en kennis maken met nieuwe techniek, nieuwe economie door toerisme en handel, samenwerken aan nieuwe kunstvormen. Nanaimo, Duncan en Victoria zijn aangename plekken en leveren veel inspanning om er samen wat van te maken. Respect voor natives, overigens niet zonder strijd voor...

15-07-2016 Portland is een groene stad, veel parken en rijk openbaar groen. Portland is ook City of Roses. Onderdeel van Washingtonpark is Rosegarden. Een prachtige tuin met meer dan 600 soorten en veel kleuren, van wit tot bijna zwart. De oudste struik stamt uit 1943, a grand old lady. Ook mijn ‘lieveling’ de witte roos is er, maar het zijn er maar een paar. Er is ook een Japanse tuin  met een heel mooie vijver met karpers, zij doorbreken de orde. Dat vind ik leuk. Stil worden we van de Holocast memorial, een van de meest indrukwekkende die we gezien hebben. Beelden en teksten die treffen, die ook een gebod inhouden om waakzaam te blijven. Ik kom terug op de witte roos, die Weise Rose, een Duitse verzetsgroep, stille helden die wreed aan hun eind zijn gekomen. 17-07-2016 Sauvie Island ligt 10 miles ten noorden van Portland. Het is het grootste eiland in de Columbia rivier. 15 miles lang, 4 breed. Er wordt natuurbeschermend geboerd en er zijn veel biologische boeren. Veel Portlanders plukken bij de boeren bessen e.d. Het fruit is goedkoop  en de arbeid ook. Twee vliegen in een klap en het brengt stadsmensen nog dichter bij de natuur ook.  In het meest noordelijke deel ligt een natuurgebied, een  wildlifereserve. Zo stil, zo mooi. Een prachtige wandeling gemaakt met Kyla, de leukste hond van de wereld. Eikenbos, watervegetatie, beetje moerassig, mooie beelden. Een topervaring. 21-07-2016 Afgelopen dagen veel buiten geweest. Eerst rond Lost Lake gelopen en na een korte wandeling een lunch in Hood River. Een schitterend bos met een meer dicht bij Mount Hood met besneeuwde toppen op 3400 m,. Die zijn helaas bedekt door wolken wanneer wij bij het meer zijn. De volgende dag weer naar Sauvie Island om fruit te plukken. Perziken, blauwe bessen, bramen. Een organic farmer, die in de winter naar Afrika reist om kennis over te dragen. Duurzaam, groen, samen verantwoordelijk zijn, sowieso thema’s in dit deel van de VS. In de buurt, in je tuin, bij de boer, in de stad, in de supermarkt. Valt veel te leren hier. Nu zijn we de VS uit en blijven een week op Vancouver Island. De eerste beelden, het licht, de kleuren, de overtocht met walvissen als begeleiders. Groots! Victoria is een mooie stad. Later meer daar over. 23-07-2016 Zoals gezegd is Victoria een mooie stad. Het is een prachtige mix van geschiedenis en nieuw verworven eigenheid. Het is nog steeds de hoofdstad van heel British Columbia. Van het vasteland reist men naar het eiland om die grote provincie te sturen. Een juweel van een parlementsgebouw, van eind 19e eeuw. De sporen van het koloniale verleden krijgen nieuwe betekenis. Op veel plaatsen gaat...

Zoals gewoonlijk liep alles anders dan gepland, ook dat is Mali. Anders dan anders ben ik verschillende keren aan huis geweest bij collega’s. Avondeten op het dakterras ‘à la Arabi’, gelegen op een bank. Geen bestek, eten met je handen uit één schaal, bewijs van vertrouwelijkheid en vriendschap. Het is een prachtige donkere avond met volle maan ent een magnifiek uitzicht over de stad. Kleine kinderen schuiven tussen ons heen en weer, nieuwsgierig en op ontdekkingstocht. Of op een warme zondagmiddag, na een intensieve ochtend gesprekken voeren, onaangekondigd mee langs de familie. Een kostelijke ervaring. We bezoeken een traditionele stadscour, waar een oude moeder woont met drie van haar zoons en hun gezinnen. Midden in Bamako is het geboortehuis van mijn collega Youssouf en van zijn kinderen. Zijn vader woonde er met vier vrouwen en in totaal 27 kinderen. Ze komen eens per jaar, van over de gehele wereld (VS, Canada, Oostenrijk en buurlanden als Burkina en Senegal), thuis om feest te vieren. De moeder is 90, de rust zelve, slechtziend maar attent op ieder (achter)kleinkind dat zich meldt. Er is veel te beleven op de cour. Koken, wassen, kleren maken en stoffen kleuren. Het krioelt er van de spelende (buurt)kinderen. Alle familieleden op de cour eten iedere dag samen en de vrouwen wisselen elkaar af als kok. Het is een feest om naar te kijken. Het leidt tot een mooi gesprek over gebruiken in families, over polygamie en veranderingen door kleinere behuizing, meer druk op het dagelijkse leven, internet… Er is geen tijd meer voor meer dan één vrouw. Vervolgens trekken we een wijk verder, naar zijn eigen huis. We zien een prachtige tuin met onder andere mango’s en papaja’s. Het is een kleurrijk geheel. Ook hier is een dakterras, waar het overigens in de middag te warm is om op te zitten. We eten een traditionele lunch, een gebruik op zondag, in alle rust in de schaduw. Het is een mooi huis met hoge kamers Het is in vijf  jaar gebouwd,  in fases, afhankelijk van het budget. Er wordt ook eerst een deel afbetaald om vervolgens de volgende fase in te gaan. Naast deze kleine sociaal culturele verkenning is hard gewerkt aan het strategisch plan voor 2016 – 2020 met drie coaches en het management van de vereniging. Er komt duidelijk schot in. Onverwacht mee kunnen doen aan conferentie, waar een nieuwe fase in de decentralisatie wordt gelanceerd. Ook een kort gesprek gehad met de Nederlandse ambassadeur Maarten Brouwer. Hij heeft er fiducie in, lijnen komen samen, de urgentie is voelbaar in de voortgang. Dit blijkt ook uit bijdragen van de gedreven Minister van decentralisatie en van de minister-president. Beiden leggen veel nadruk op het belang van...