Vancouver 1
De oversteek naar Vancouver levert opnieuw prachtige beelden. De overtocht vanaf Vancouver Island is weer een feest van kleur en licht. Met een ferry tussen eilanden door, die duizenden jaren bewoond zijn geweest. In het Royal British Columbia Museum in Victoria zijn we goed voorbereid. Overigens dat museum heeft voor de hoofdingang een Nederlands carillon staan, een geschenk aan BC. Het is een authentiek gebaar, de eerste carillonspeler was ook een Nederlander.
In de vorige blog zijn veel beelden uit het museum te zien. Veel geschiedenis en een heel rijk verhaal over de ontwikkeling van Indiaanse talen. Het waren er heel veel en met grote verschillen. Eeuwenlang hebben mensen in verlaten gebieden gewoond en dat heeft veel met hun talen gedaan. De laatste jaren is hier weer aandacht voor.
Vancouver is een bijzondere stad met heel verschillende stadsdelen. Het noorden van de stad ligt verscholen tegen een lange rij uitgestrekte bergen. Vanuit het centrum kom je er over een soort schiereiland, Stanley Park (in Vancouver 2 meer daarover) en een indrukwekkende hangbrug.
Het centrum zelf is een soort Manhattan, ook een eiland in de stad. Giga hoogbouw, een big city met alle mooie en lelijke dingen die daar bijhoren. Dure winkels en altijd vergeten mensen op zoek naar eten in vuilnisbakken. Wij zitten in het deel aan de zuidkant, waar ook het befaamde universiteitscomplex ligt, een kustrand omgeven door strandjes, rotswanden en bosjes. Het vormt ook een soort schiereiland. Daaronder ligt Richmond, bekend van de Olympische Winterspelen van 2010.
De stad toont veel verschillende gezichten, letterlijk en figuurlijk. Het is zeer multiculti. Veel verschillende Aziatische bevolkingsgroepen, Mexicanen, Brazilianen. Wat minder Afrikaanse mensen en ook opvallende mensen uit het Midden-Oosten.
Die grote verschillen tussen groepen, volken en gemeenschappen zien we terug in MOA Museum of Anthropology in Vancouver. Het museum, zowel het gebouw als de inhoud, zijn adembenemend (alweer, maar het is echt zo). Heel veel kunst en cultuur van natives in Canada, maar ook verbanden met Azië, Nieuw-Guinea, de Solomoneilanden en Nieuw-Zeeland met zijn Aboriginals. We zien totempalen, bewerkt hout voor schepen, huizen, de betekenis voor gemeenschappen en gemeenschapshuizen. Kenmerk: heel veel wordt uit een stuk hout gemaakt of uit een boom, vaak red cedar. Houten kisten die maar een naad hebben, verder gebogen tot een kist, soms om te reizen, soms als doodskist. Een kano, gehouwen uit een boom. Maar ook spinnen en weven met gras uit het gebied. Heel mooie kleden, nu nog een kunstvorm van jonge vrouwen met Indiaanse wortels.
Het museumgebouw is met veel respect voor de omgeving gemaakt, geïnspireerd door de Musqeam, een Indiaans volk dat zich nog steeds beschouwd als rechthebbenden in het gebied. De architect Arthur Ericsson heeft een gebouw ontworpen dat karaktertrekken heeft van oude gebouwen met hun poort. Het licht, het materiaal, het ontwerp geven de functie van het gebouw een extra dimensie. De buitenruimte is speciaal ontworpen en geeft een dimensie van zee, water en wat dat betekent voor mensen en hun omgeving. Geweldig. Schoonheid pur sang.
We zijn er een dag mee bezig en komen we ooit terug, gaan we gewoon nog een dag. We rijgen de hoogtepunten aan elkaar, maar speciaal is het werk van Bill Reid. Een Canadese kunstenaar met een moeder uit een van de beeldbepalende volken, de Haida. Zijn beeld ‘The Raven and the first men’ is speciaal ontworpen voor een plek in het gebouw. Wat ’Le penseur’ van Rodin voor Europa is, is dit beeld voor Noord-Amerika en misschien wel voor veel vergeten groepen natives rond de Pacific.
Later meer over Vancouver.